Verhuizen betekent stress: afscheid nemen van het oude, sorteren, inpakken, sjouwen, organiseren, allerlei regelzaken, drukte, een nieuwe onbekende woonomgeving en veel werk. Half december verhuisden wij, van Zuid-West Frankrijk ruim 400 kilometer oostwaarts naar de Provence. Verhuizen betekent ook nieuwe kansen en mogelijkheden, een ontdekkingstocht op het nieuwe plekje. De storm is geluwd, na de eerste drukte komt er nu ruimte voor nieuwe indrukken.
De Mont Ventoux, de kale berg, dagelijks zo goed zichtbaar. Ernaar kijken alleen al is adembenemend; de imposante berg met z’n karakteristieke vorm die hoog boven het landschap uittorent. Het uitspansel dat de ene keer strak helder blauw is, dan weer zijn er mooie witte wolken rondom de berg te zien of ligt er een wolk op de bergtop.
Het is bijna altijd een beetje winderig hier, echter het plaatsje waar wij wonen ligt in de beschutting van de berg, waardoor de wind hier altijd milder is dan in de dorpen verderop. Het ruikt hier vaak een beetje kruidig, een heerlijke lucht vind ik het.
Het typisch Provençaalse dorpje is zo gezellig, we kennen er inmiddels al een aantal mensen. De middenstanders natuurlijk, maar ook anderen. Vaak als ik het dorp in ga spreek ik verschillende mensen, echt leuk. Het wordt gewaardeerd dat we hier het hele jaar rond wonen, dat we hier niet alleen in de zomer resideren en dat we ons best doen om te integreren. We merken dat mensen ons willen helpen en spontaan ondersteuning aanbieden of hun materialen willen uitlenen aan ons.
Per toeval raakten we al heel vlot in gesprek met een 94-jarige buurvrouw, een vrouw die geboren en getogen is in het dorp, maar tijdens haar arbeidzame bestaan in Marseille heeft gewoond. Een bijzonder krasse en kiene dame. Verschillende keren ging ik later even bij haar langs, en dat waren altijd leuke en gezellige gesprekjes. Als ze me ziet begint haar gezicht te stralen, zo mooi dat je met een kort bezoekje iemands leven zo kunt verrijken en ik vind het zelf ook heel erg waardevol. Ze blijkt de dochter te zijn van een van de beroemde kunstschilders uit het dorp, en ze kan me fantastische verhalen vertellen over haar vader, de geschiedenis van en de gebeurtenissen in het dorp. Zo gebeurde het ook een keer dat haar 96-jarige neef langskwam toen ik er was. We hebben zo gezellig zitten praten met z’n allen; allerlei zaken uit het verleden, over het dorp en de omgeving en over de artistieke familie passeerden de revue. Wat hadden we een lol. Toen hij weer wegging in z’n auto (!) zei m’n buurvrouw bijna verontschuldigend over haar neef, die jarenlang burgemeester is geweest in een een naburig dorp en een gerespecteerd mens is: “hij is misschien niet meer zo elegant, een man alleen hè, hij kwijlt, ik moet het tafelkleed weer reinigen, maar het is wel een heel erg goed mens met veel humor”. Heerlijk!
Inmiddels wip ik regelmatig even bij haar binnen, het is gewoon gezellig. Als oud-schooldirectrice ziet ze nog wel wat kansen om mij wat te leren, leuk!
Ook met een paar andere mensen uit het dorp al wat leuke contacten opgebouwd. Van anderen hoor ik dat de lokale mensen hier zo gesloten zijn en niet open staan voor buitenlanders. Die ervaring hebben wij tot nu toe niet. Wel met een andere buurvrouw gesproken die gewoon in het Provençaalse dialect tegen me praat, waar echt geen woord van te verstaan is. Haar man moet dan telkens bijspringen om het in het Frans te vertalen. Is dat dan buitensluiten, acceptatie of gewoon onbenul?
Sinds kort is “het praathuis” weer open, café du soleil, een ontmoetingspunt voor mensen in en buiten het dorp. ‘s Ochtends gezellig even een kopje koffie drinken, krantje erbij en even babbelen met de eigenaren en aanwezige gasten. Een goede manier om contacten te leggen en te onderhouden en om goed op de hoogte te blijven van het wel en wee in het dorp. Als we iets willen weten, bijvoorbeeld waar we een bepaald product kunnen aanschaffen, dan gooien we de vraag erin als we aankomen en tegen de tijd dat we weer vertrekken uit de bar hebben de aanwezigen een antwoord gevonden. Dat werkt uitstekend! Straks gaan de twee campings in het dorp weer open en komt het toeristenseizoen weer op gang. Dan is er een mengelmoes van talen te horen op het terras bij het café, heel gezellig!
Ook de nieuwe omgeving moet verkend worden. Met de honden probeer ik weer nieuwe wandelroutes te vinden waar ik de honden los kan laten, zodat ze maximaal kunnen bewegen en moe worden. Ik heb al weer erg leuke paadjes ontdekt. Waar ik in de Lot vaak wilde dieren zag, zie ik die hier helemaal niet. Ik hoor wel regelmatig jagers in de omgeving, er zal dus echt wel wat rondlopen hier. Wat voelde ik me gelukkig toen ik de eerste sporen zag van wilde zwijnen, reeën, vossen en dassen. In de wijnvelden zijn diverse verwilderde stukjes land, waar ze voldoende beschutting kunnen vinden en heel dichtbij zijn de Gorges de la Nesque en de Mont Ventoux met hun prachtige natuurgebieden.
De vogelgeluiden zijn hier anders, vele geluiden ken ik nog niet. Ik moet binnenkort m’n verrekijker meenemen tijdens de wandelingen, dan kan ik zien welke vogels welk geluid maken en kan ik in het vervolg weer op geluid determineren. Eergisteren ging er een puttertje vlak bij mij in een struik zitten en hij bleef strak naar me kijken, wat een kleurenpracht, wat een beleving! Puttertjes heb ik al meer gezien hier, en vinken, mussen, roodborstjes, winterkoninkjes, spreeuwen, eksters, zwarte roodstaarten. Er valt nog veel te ontdekken.
Tijdens mijn wandelingen heb ik ook ontdekt dat mensen hier vaak veel jachthonden hebben, ze zitten soms met meer dan tien honden in een grote kennel bij huis. Ik ontdekte zelfs een kennel die aan de rand van het bos staat, niet bij een huis, maar gewoon in het bos en waar heel veel honden in zitten. Deze beesten stinken enorm, dat ruik je al op afstand als je er langskomt. Is dit dierenmishandeling? Ik denk het niet, maar zeker wel een andere manier van met honden omgaan dan wij gewend zijn. Die jachthonden hebben een fantastisch leven als ze op jacht gaan en dat gebeurt best regelmatig volgens mij. Daarnaast zitten ze in een kennel, dat is dan een beetje sneu, maar ze zijn het niet anders gewend. Ze worden gelaafd en gevoed, ze zitten beschut en ze hebben elkaar. De vacht ruikt niet naar lavendeltjes, maar dat deert ze denk ik niet. Jagers zijn toch best zuinig op hun honden heb ik gezien, het zijn goed getrainde dure honden die ze niet kwijt willen raken.
De verhuisstress is voorbij, de eerste indrukken zijn opgedaan in ons nieuwe plekje, er waait een frisse wind. We hebben er zin in om nog veel meer te ontdekken, onderzoeken en ervaren, en contacten te intensiveren. Er moet nog veel werk verzet worden op vele fronten. Spannend, maar zeker niet stressvol.