Eind augustus beklom ik op mijn racefiets de Mont Ventoux, een klim van 21 kilometer lang tot een hoogte van 1912 meter. De Mont Ventoux is een berg in de Provence in Zuid-Frankrijk, een gebied waar het flink heet kan zijn. Zo ook de dag waarop ik de berg beklom.
Ik stapte om zeven uur op mijn fiets om de hitte voor te blijven. In het dorpje waar de klim begon, was het nog erg rustig en ik sloeg de weg richting de Ventoux in. Eerst nog tussen wat huizen door en langs een kleine camping en daarna werd het stil. Wat een beleving! Mijn licht hijgende ademhaling in de stilte. Aan weerszijden van de weg vooral naaldbomen en later zag ik een bord waarop stond dat het een natuurgebied was dat bekend stond om zijn Provençaalse kruiden. In de gauwigheid zag ik de gele gentiaan op het bord staan, het overige kon ik niet meer lezen en ik wilde niet afstappen.
De stilte bleef, ik hoorde geen vogels, alleen mijn eigen ademhaling. De temperatuur was nog zeer aangenaam, rond de 13 graden en ik fietste nog steeds in de schaduw. Langzaam merkte ik dat de natuur ontwaakte. Enkele vogels begonnen te fluiten, er ritselde hier en daar iets aan de zijkanten van de weg en in de bosjes. Vlak voor mij rende een eekhoorntje van de ene kant van de straat naar de andere. Inmiddels had ik ruim zicht op andere bergen, met daarbovenop een wolk als een dot watten. Rondom een strak blauwe hemel en een weids uitzicht over de zogenaamde Dentelles, de bergen in de vorm van tanden of een gebit. Iedere keer een ander uitzicht, vanuit een ander punt. Bergen die al miljoenen jaren oud zijn en door de tijd heen hun vorm hebben gekregen. Indrukwekkend en ik voelde me best nietig daar zo alleen in de stilte.
Bijzonder om te merken dat tijdens een toch wel zware klim mijn zintuigen helemaal open stonden voor de omgeving waar ik doorheen fietste.
Hoe hoger ik kwam, hoe minder begroeiing ik zag. Op een gegeven moment zat ik boven de boomgrens en waren er alleen nog maar rotsen. Op de weg zag ik een paar keer een drol liggen. Ik dacht dat die misschien van een schaap zou zijn, of een hert-achtige en besefte dat ik absoluut niet weet wat voor dieren hier leven. De kale berg, zo wordt de Mont Ventoux ook wel genoemd, en dat begreep ik. De wind speelde me daar boven wat meer parten, maar ook de verlaten indruk die het kale landschap me gaf. Ik hoorde gepiep. Marmotten! Leven die hier; of was het mijn fiets die piepte? Ik weet dat er in de Alpen alpenmarmotten leven, hoog in de bergen. Maar eens uitzoeken of ze hier ook voor komen.
Boven op de top is er triomf: ik heb het gehaald! Ik kijk om me heen in dit landschap dat in de loop der tijd is gevormd en dat al zoveel meegemaakt en gezien heeft en voel me gelukzalig, omdat ik van dit natuurschoon mag genieten ook al is dit in de tijd gezien maar heel kort. Tijd is relatief, maar alles laat wel een indruk na. Mijn fietstocht voor die dag zat er op.