Eindelijk was het zover. Na vier jaar rondkijken naar een geschikt plekje om te wonen en werken in Frankrijk zetten we de stap; we kochten een molen met twee vrijstaande huizen erbij voor de verhuur in departement de Lot. De koop moest geregeld bij de notaris; een kittige jonge dame in een roze mantelpakje met een kort rokje en met een hip brilletje en een klein hondje op schoot. Zo lieftallig als ze eruit zag, zo streng was ze bij de afhandeling van de koop. We kochten het landgoed van Nederlanders die, ondanks het feit dat ze zeven jaar in Frankrijk hadden gewoond, zeer beperkt Frans spraken en weinig begrepen van wat de notaris met ons moest afhandelen om de koop officieel vast te leggen. De verkopende partij werd verschillende keren op de vingers getikt voor nalatig handelen. Wij hadden dit al een beetje voorzien en verwachtten mogelijk problemen bij de overdracht en hadden daarom mijn ouders gevraagd om hun vakantie in Zuid Europa te eindigen op ons nieuwe plekje in Zuid-West Frankrijk. Dan stonden we er niet helemaal alleen voor als we trammelant zouden krijgen. Gelukkig viel dit laatste mee, maar bij de notaris verliep het allemaal nog niet zo soepel, vooral vanwege onbekendheid met de taal en de te volgen procedures. Het is een ingewikkeld en omslachtig gebeuren, een huis kopen of verkopen in Frankrijk. Veel administratieve zaken en alles, maar dan ook alles moet in kaart gebracht en vastgelegd worden. Uiteindelijk was alles getekend en bijna afgehandeld en toen hoorden we dat we een bedrag van een paar ton ter plekke moesten betalen. Dit keer snapten wij het niet, we hadden alles toch goed geregeld? Kennelijk was het bedrag van onze Franse rekening nog niet overgeboekt naar de tussenrekening van de notaris, de betaling was niet in orde. Hoe moesten we nu zo snel aan zoveel geld komen?